Recenzja filmu

Miłość i wojna (1996)

Znakomity reżyser, jakim jest Richard Attenborough w jednym z największych swoich dzieł filmowych "Gandhi" przedstawił obraz życia tego wielkiego człowieka i myśliciela. Film odniósł ogromny sukces, mówiono o nim wszędzie. Oczywiście doceniono wysiłek reżysera nagradzając go w 1983 roku aż dwoma statuetkami Oskara. Sam film zdobył wiele innych nagród. Attenborough widocznie inspirują postacie i losy wybitnych jednostek. Do filmu "Miłość i wojna" podszedłem bardzo entuzjastycznie, jednocześnie z małą obawą. Myślałem, że reżyser i aktorzy nie sprostają zadaniu i film nie odda pełnego wizerunku jednego z najznakomitszych pisarzy XX wieku. Później zdałem sobie sprawę, jak bardzo się myliłem. Nie jest to przecież film dotyczący całego życia pisarza lecz jedynie miłosnego epizodu, jaki miał miejsce podczas I wojny światowej. Jak się okaże będzie miał decydujący wpływ na późniejszą twórczość. Na temat jego życia napisano wiele książek i jeszcze więcej artykułów. Chcąc przedstawić sylwetkę Ernesta Hemingwaya należy brać pod uwagę, jak wielką trudność sprawiło spisanie jego dziejów historykom literatury. Był przede wszystkim człowiekiem dumnym i gwałtownym. Uwielbiał być w centrum uwagi i stosownie dbał o swój wizerunek, dlatego też przesadzał i koloryzował opowieści swojego życia. Kochał niebezpieczeństwo, mawiał, że mężczyzna jeśli nie ryzykuje to nie żyje. Wolny czas spędzał na wędkowaniu, polowaniu i podróżach. Więc jeśli Hemingway lubił, delikatnie mówiąc zmyślać, to czy historia miłosna przedstawiona w "Miłości i wojnie" była prawdziwa? Dziś wiemy, że tak. I oto stajemy się świadkami, kiedy to młody Ernest Hemingway (Chris O'Donnell) wyrusza do Europy by walczyć w I wojnie światowej. Nie może się zaciągnąć do regularnej armii gdyż ma poważną wadę wzroku. Jedyną drogą aby pomóc walczącym jest wstąpienie w szeregi Czerwonego Krzyża. Zdeterminowanie i ciekawość każe mu być jak najbliżej frontu. Wkrótce dowodzi swego męstwa i ratuje życie innemu żołnierzowi, sam zostaje ciężko ranny w nogę. Trafia do szpitala, jego stan zdrowia się pogarsza - grozi mu amputacja nogi. Właśnie tutaj Hemingway poznaje piękną amerykańską pielęgniarkę Agnes Hannah von Kurowsky (Sandra Bullock). Przekonuje ona lekarza, że amputacja nogi chorego nie jest konieczna. Opiekuje się młodym i rannym żołnierzem bardzo troskliwie. Możemy zauważyć jak zawiązuje się między nimi nić przyjaźni. Trzeba tutaj dodać, iż Agnes jest starszą kobietą, i nie myśli aby młody chłopak zawrócił jej w głowie. Ernest nie widzi jednak żadnych przeszkód i w pewnym momencie uczucie tych dwojga zaczyna rozkwitać. Sprawy się nieco komplikują gdy Ernest dowiaduje się o rywalu. Jest nim chirurg szpitala Domenico Caracciolo. Wkrótce Agnes musi przenieść się do innego szpitala i pozostawia Ernesta aby w pełni odzyskał siły. Przed odlotem do domu Hemingway pragnie odszukać ukochaną. Dowiaduje się, że chirurg chce się jej oświadczyć. Ernest czuje się poniżony i wraca do Ameryki. W scenie końcowej bohaterowie spotykają się jeszcze raz przy domku nad jeziorem, to Agnes przychodzi do Ernesta i prosi go o miłość. Nie wiadomo dlaczego Hemingway postąpił jak postąpił. Dlaczego nic nie zrobił? Scena ta emanuje bólem duszy, bólem złamanych serc - serca te krzyczą do siebie w ciszy. Rozstanie jest tak blisko mimo, iż stoją o krok od siebie. Tak jakby nie rozumieli, że duma w miłości i przyjaźni jest tak naprawdę nic nie warta. Na wielkie uznanie zasługuje tu gra aktorska Sandry Bullock i Chrisa O'Donnella. Aktor pokazał granego przez siebie bohatera w pełnym świetle, jasno i wyraźnie. W kontaktach z kobietami uwodzicielski i zabawny, na froncie odważny. Hemingway uważał, że kobiety zniewalają mężczyzn i nie pozwalają im się rozwijać, jednak gdzieś głęboko wewnątrz, pod maską twardego mężczyzny można zauważyć bardzo samotnego człowieka. O'Donnell swoją rolą pokazał tego człowieka, zniewolonego przez kobietę. Smutek i rozdarcie serca po powrocie do domu nie pozwala mu się skupić - jest ciągle odurzony smakiem miłości. Muszę przyznać, że rola udała mu się i to w całej okazałości. Bardzo dobre są również zdjęcia do filmu, zostały profesjonalnie wykonane a cel został zdecydowanie osiągnięty. Ich autorem jest Roger Pratt. Mamy zatem ciekawą atmosferę północnych Włoch znakomitą do rozegrania romansu dwojga ludzi w niespokojnych czasach I wojny światowej. Zdjęcia dość dobrze współgrają z muzyką George'a Fentona co sprawia, że film miło i dobrze się ogląda. "Miłość i wojna" to naprawdę dobrze zrealizowane kino, bogate w refleksje nad sensem życia. Dlatego też zachęcam do jego obejrzenia. Jak już wcześniej wspomniałem niespełniona miłość Ernesta Hemingwaya do Agnes znalazła odbicie w jego późniejszej twórczości. Uczucie to stało się inspiracją do napisania jednej z najlepszych powieści "Pożegnania z bronią", zakończenie tej książki Hemingway pisał aż trzydzieści dziewięć razy - zanim go zadowoliło.