Krótka piłka: jest sobie emerytowany policjant z Nowego Jorku. Prawdziwy macho, twardziel i samiec alfa. Ma sąsiada geja-transwestytę, którego - rzecz jasna - nie cierpi. W pewnym momencie Walt (policjant) dostaje wylewu, paraliżuje mu prawą stronę ciała. Chłop zapada się w sobie, myśli o samobójstwie. Poprawić jego stan mogą lekcje śpiewu... tak, udzielane przez znienawidzoną drag queen z mieszkania piętro wyżej.

Mimo banalnej fabuły wcale nie jest ckliwie i tandetnie, przynajmniej w większości scen. Kilka momentów jest naiwnych i nierealnych ale reszta broni się sama. Film to opowieść o przyjaźni, samotności i trudnych wyborach. O granicach tolerancji, o samoakceptacji, o użalaniu się nad sobą i o tym, że nawet jak jest już dobrze to nadal wszystko może się zawalić.

Obraz powstał w 1999 roku więc Robert De Niro w roli policjanta nadal w wysokiej formie. Show kradnie jednak Philip Seymour Hoffman. Zapomnijcie o Capote. Nie wiem czy właśnie Flawless nie pozostanie opus magnum tego, świętej pamięci już, aktora. Czego bym nie napisał o tej kreacji - nie oddałoby tego jak dobrze została stworzona. Nawet ubrany po męsku i z normalną fryzurą nadal pokazuje, że jest "kobietą w ciele mężczyzny". Czapki z głów przed człowiekiem, koncertowy popis.

Nie będzie przesadnie wysokiej oceny, bo drugi plan wypada słabiutko, a wątek kryminalny trąci tandetą i skrótami fabularnymi ale mimo wszystko polecam obejrzeć. Dobry film.