Najbardziej w tym filmie podobał mi się brak patosu i efektownego zakończenia. Bo choroba, nieszczęście, czy też śmierć, nie zawsze zbliżają do siebie rodzinę. Ludzie nie zawsze się zmieniają, jak to pokazuje się w większości filmów, kiedy to nawet zły charakter nagle zaczyna rozumieć swoje błędy i staje się dobrym człowiekiem. Oczywiście Wendy i Jon nie są w tym filmie złymi ludźmi. To, że przez wiele lat nie mieli kontaktu z ojcem, nie interesowali się nim, jest w pełni usprawiedliwione, bo i on nigdy nie interesował się nimi. Gdy jednak nie ma innego wyjścia, biorą na siebie odpowiedzialność i zajmują się nim, ale wcale nie dokonuje się w nich wielka przemiana. Nie stają się przez to zupełnie innymi ludźmi. Nie ma cudownego pojednania dzieci z ojcem, są zwykłe, odrobinę ocieplone stosunki. Podobnie jest z zakończeniem. Ojciec umiera nagle, bez pożegnania, bez wzajemnego wyznania win, tak jak to często zdarza się w życiu. Dla Wendy i Jona całe to doświadczenie będzie na pewno bardzo kształcące, spowoduje, że otworzą oczy na pewne zmiany, ale z pewnością nie staną się przez to innymi ludźmi.
I właśnie za to cenię ten film. Cieszę się, że powstał obraz, który nie pokazuje idealnego świata, w którym wszystko jest możliwe, tylko ten prawdziwy.

PS. Znakomite aktorstwo! Laura Linney i Philip Seymour Hoffman naprawdę pokazali klasę.